Δεν το είπα εγώ αλλά από την εποχή των Σμίθ και Όουεν, μια από τις σταθερές πάνω στις οποίες κάθετε ο καπιταλισμός είναι η συνεχή δυνατότητα του καταναλωτή να καταναλώνει ότι χρήσιμα εργαλεία ή χρήσιμα σκουπίδια παράγει ο Καπιταλιστής. Αυτή η δυνατότητα είναι και το βασικό εργαλείο στην παραγωγή κερδών.
Στο ….Ελαδιστάν; Αααααα, εδώ ο Παράδεισος του κέρδους έχει άλλον πατέρα και άλλη μάνα.
Εδώ ο καπιταλισμός είναι σύμφυτο φαινόμενο του Νταβελισμού και της ανάγκης του Κράτους να φαίνεται. Από την εποχή του Τρικούπη, Νταβελισμός και «Φαίνεται», αποτελούσαν και αποτελούν την βάση πάνω στην οποία εδράζεται το σύνολο της Ελληνικής οικονομίας και το Πολίτευμα αυτή της χώρας.
Εδώ το κέρδος παράγεται με νόμους φοροαπαλλαγών και κίνητρα εναντίον της ζωής των πραγματικών παραγωγών, δηλαδή των εργαζομένων.
Κατά καιρούς ακούμε και παρακολουθούμε έναν ανταγωνισμό υποσχέσεων και παροχών προς το Ελληνικό και Ξένο Κεφάλαιο, για μείωση των φορολογικών συντελεστών και αύξηση των απωλειών εσόδων του Κράτους σε βάρος της ατομικής και συλλογικής οικονομίας του εργαζόμενου. Να σημειωθεί πως, είναι λαϊκιστικό το κόμμα εκείνου που καταφεύγει στην παροχολογία. Παροχολογία νοείται ότι τάζει ως αντιπαροχή για Πολιτική υποστήριξη, ο ηγέτης ενός κόμματος στον Λαό. Όμως ότι τάζει στο κεφάλαιο δεν είναι Παροχολογία, δεν είναι Λαϊκισμός, είναι μεγαλόπνοες πολιτικές ανάπτυξης της οικονομίας.
Κάθε μείωση των φορολογικών συντελεστών ή μείωση ασφαλιστικών εισφορών, αυξάνει την τρύπα στα έσοδα και στην οικονομική δυναμική των ασφαλιστικών Ταμείων και οργανισμών, χωρίς οι ανάγκες του Κράτους να περιορίζονται (ότι περιορίζεται επιβαρύνει τα υποζύγια) και από την άλλη οι κυβερνήσεις εμπορεύονται την οικονομία και την χώρα όπως τα κινέζικα φτηνιάρικα προϊόντα εμπορεύονται τις ανάγκες των καταναλωτών, που στο πλαίσιο της μιζέριας και της κλοπής των εισοδημάτων τους καταφεύγουν στην χρηματοδότηση της Κινεζικής Οικονομίας σε βάρος την ντόπιας παραγωγής. Και συμφωνεί η Κλεπτοκρατία σε όποιες πολιτικές τις αφαιρούν κέρδη και προοπτική, ( βλέπε μνημόνια) αρκεί η υποτέλεια τους στο κέρδος και στην εξουσία του να μεταφράζεται σε υποστήριξη και προστατευτισμό του Κράτους προς τις «πραγματικές» τους ανάγκες. Το κέρδος και την Εξουσία.
Θυμάμαι, την εποχή που ήμουν στο ΔΣ του ΙΚΑ, στην Επιτροπή Αναστολών, ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ παρατηρούσε επικριτικά τους επιχειρηματίες που χρωστούσαν εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές στο ΙΚΑ, πως είναι αναχρονιστές ( το αντίθετο του εκσυγχρονιστή που ντιλάριζε ο Σημίτης) και πως εμμένουν στην παραγωγή προϊόντων όταν το κόστος παραγωγής ανά μονάδα προϊόντος ήταν διπλάσιο του κόστους παραγωγής του ίδιου προϊόντος , στην Κίνα ή στην Τουρκία. Έπρεπε να κλείσουν τις παραγωγικές τους μονάδες και να ασχοληθούν με το εμπόριο και τις εισαγωγές, που αυτό θα τους παρέχει πολλά εργαλεία κέρδους και ευημερίας.
Αποτελούσε από τότε και αποτελεί δηλαδή στρατηγική επιλογή της Κλεπτοκρατίας που αντιπροσωπεύει τον Ελληνικό Καπιταλισμό, η καταστροφή της παραγωγικής οικονομίας και η αντικατάστασή της από μια επιδοτούμενη από φόρους και κοινωνικές υποχρεώσεις εμπορευματική – διακομιστική.
Η Κλεπτοκρατία, κάθε απώλεια που παράγει εξ αιτίας της φύσης της , αναζητά, εκβιάζοντας το Κράτος, την κάλυψη της ζημιάς και μια σταθερά απορρόφησης των ζημιών με χρηματοδότηση των κερδών του και της απώλειας από οποιαδήποτε αιτία και αν αυτές δημιουργούνται. Μόνιμη «απειλή» αποτελούν οι εργαζόμενοι που ζουν, αναπνέουν και απεργάζονται σκοτεινά σχέδια αφαίμαξης των κερδών και της ευημερίας των καπιταλιστών. Ο συνδικαλισμός, τα Κοινωνικό-ασφαλιστικά δικαιώματα, οι απεργίες, ή κάθε μορφή οργάνωσης και διεκδίκησης αποτελούν εμπόδια «αυτοκαταστροφής» του Κεφαλαίου και τροχοπέδη των «επενδύσεων».
Έτσι κάθε απαλλαγή τους από βαρίδια που δεν αφήνουν να απογειωθεί το κέρδος τους, μεταφράζεται σε βαρίδια που ενταφιάζουν όχι μόνο τον εργαζόμενο αλλά και το σύνολο της οικογένειάς του. Γιατί, μισθωτός δούλος του Κεφαλαίου δεν είναι μόνο ο εργαζόμενος στην επιχείρηση και στον χρόνο που εργάζεται σε αυτήν, αλλά και η οικογένειά του. Το σύνολο των βασικών του αναγκών, η προοπτική καλής υγείας, η μόρφωση των παιδιών του, η αναπαραγωγή του, η κατανάλωση, η δημιουργία ατομικής ιδιοκτησίας εκείνου και των μελών της οικογένειάς του εξαρτώνται από τον Καπιταλιστή – Αφέντη και την Ορντινάντσα του, το Κράτος.
Σήμερα έχει ενοχοποιηθεί η ατομική ιδιοκτησία για τον μισθωτό εργαζόμενο, γιατί παρέχει μια ισχυρή μορφή άμυνας ( όπως οι τραπεζικές του αποταμιεύσεις που φαγώθηκαν στην κομπίνα πλασματικής άνθισης του Ελληνικού Χρηματιστηρίου την περίοδο Παπαντωνίου – Σημίτη) προς τις αδηφάγες επιδιώξεις του Κλεπτοκρατισμού. Η εκτοξευμένη κατηγορία σε βάρος της κατοχής ατομικής περιουσίας από τους μισθωτούς εργαζόμενους, που ξεκίνησε με την έναρξη της Τραπεζικής Οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και που προπαγανδίζεται ως δήθεν Κρίση εξωτερικού χρέους, πατάει πάνω σε δύο πόδια. Το ένα είναι η φυσική άμυνα που παρέχει στον μισθωτό απέναντι στις στρατηγικές υποτέλειας και εξαναγκασμού και το άλλο, η στρατηγική επανα-υπερεκτίμηση της αξίας της γης που θα επανεκκίνηση την Ελληνική Οικονομία. Έτσι στο τέλος ολοκλήρωσης του σχεδιασμού απώλειας της ατομικής ιδιοκτησίας μέσω των πλειστηριασμών, της αύξησης φόρων κατοχής και διατήρησης ατομικής ιδιοκτησίας που θα εκτοπίσουν από αυτήν τους μισθωτούς εργαζόμενους και φτωχούς επαγγελματίες, θα εμφανιστούν τάσεις υπερεκτίμησης της αξίας της γης που θα «ξεκολλήσουν» από τον πυθμένα της απραξίας την οικοδομική – κατασκευαστική δραστηριότητα. Μέσα στην Στρατηγική αυτή ενδεχομένως να εντάσσονται και οι πυρκαγιές εντός κατοικημένων και καλλιεργήσιμων περιοχών.
Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα έτσι θα έπρεπε ανάλογα και οι εργαζόμενοι να οργανώνονται εναντίον των δικαιωμάτων και της ισχύς και των στρατηγικών των Καπιταλιστών. Αλλά έλα μου ντε που υπάρχει και η κομματοκρατία που ασκεί Εργατοκαπηλεία;
Τι είναι η «Εργατοκαπηλεία»; Είναι το συνώνυμο της Πατριδοκαπηλίας.
Εξετάζοντας προσεκτικά την ιστορία του Εργατικού Κινήματος στην Ελλάδα, παρατηρούμε πως βασική επιδίωξη της Εξουσίας, Πολιτικής και Οικονομικής ήταν ο έλεγχος, η εξάρτηση και η υποταγή των εργαζομένων, των δικαιωμάτων τους και των αναγκών του σε αυτή και στους παραγωγούς της. Οι καταστάσεις διωγμών, εκτοπίσεων, φυλακίσεων, εκμαυλισμού συνειδήσεων, χρηματισμού ηγεσιών, αναγκαστικής ανεργίας αποτελούσαν και αποτελούν σταθερά εργαλεία, συνδυαστικά και με την αντίστοιχη προπαγάνδα που υποβάλλουν τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους είτε στην παραίτηση, είτε στην αποχή είτε στην εξάρτηση από κόμματα, Πολιτικούς, προϊσταμένους στην εργασία τους , αφεντικά στην δούλεψή τους, αναγκάζοντάς τους να βρίσκουν διεξόδους έρποντες και με σκυμμένο το κεφάλι.
Προσοχή, το «σκυμμένο κεφάλι» δεν έχει να κάνει με αυτό που αυτονόητα οι ίδιες οι λέξεις προσδίδουν. Οι εργαζόμενοι έμαθαν, εκπαιδεύτηκαν να περιορίζονται σε όλο και πιο μικρά, μικρούλικα, λιλιπούτεια όνειρα, ανάγκες, δικαιώματα. Ένα από τα πιο βασικά διεκδικητικά αιτήματα – απαιτήσεις και αιτίες μεγάλων απεργιών της δεκαετίας του 80 ήταν η κατάργηση του Διευθυντικού Δικαιώματος του Εργοδότη. Άλλον ήταν η συμμετοχή με θέση ισχύος στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Όλα αυτά έχουν εξανεμισθεί και έχουν αντικατασταθεί από μια υποσχόμενη για το απώτερο και ανύπαρκτο μέλλον φιλεργατική πολιτική ευκαιριών και δικαιωμάτων, που τους εγγυώνται οι Εργατοκάπηλοι. Κόμματα και Πολιτικοί. Δίπλα σε αυτούς επιστρατευμένες και διεφθαρμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και παρατάξεις.
Οι διεκδικήσεις των εργαζομένων πλέον χαρακτηρίζονται διεκδικήσεις με σκυμμένο κεφάλι.
Αλλά σκυμμένο κεφάλι έχει και η Κλεπτοκρατία. Σκυμμένο κεφάλι έχει και ο κάθε μεγάλος ή μικρός έμπορας. Σκυμμένο κεφάλι έχει και ο κάθε Αρχηγός κόμματος, Υπουργός ή Πρωθυπουργός σε αυτήν την χώρα.
Η συνεχή υποτέλεια, δημιουργεί εξάρτηση των επιδιωκόμενων αναγκών εξουσίας, που σε οδηγούν, εσένα που την κατέχεις ή την επιδιώκεις, στην υποτέλεια σου και στην συνεχή σου εξάρτηση από αυτήν και κυρίως από τις «πηγές» από όπου αναβλύζει.
Η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Εμπόριο, τα Διεθνή Δικαστήρια, το Διεθνές Δίκαιο, οι «Αγορές Χρήματος», τα Χρηματιστήρια αποτελούν τις » Πηγές» που αναβλύζει σαν γάργαρο νερό η Εξουσία. Δίπλα σε αυτές υπάρχουν και οι «Πηγές» διαφθοράς που πολλοί προστρέχουν, από αυτό το ξόανο, τον συνδικαλιστή «ηγέτη» μέχρι τον Κλεπτοκράτη «Καπιταλιστή», τον Πολιτικό, τον Υπουργό, τον Πρωθυπουργό, τον Αρχηγό Κράτους αλλά και τον πονηρό εργαζόμενο, τον δημοσιογράφο, τον Επιστήμονα, τον διανοούμενο, τον τυχοδιώκτη, τον κάθε λογής αεριτζή.
……….Εγώ, δεν θα σου πω τι θα κάνεις. Έχω, αν έτσι είναι, την υποχρέωση να σου ανοίξω το παράθυρο και να δεις τον κόσμο που έφτιαξες και μέσα σε αυτόν ζεις εσύ και οικογένειά σου. Αν θες μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα. Αν θες αγωνίσου να ξεκουμπιστεί ο Τσίπρας και να φέρεις στην εξουσία τον Κούλη. Δες όμως από το ίδιο παραθύρι τον Κούλη πως κολυμπάει στον ίδιο βόθρο με τα σκατά που κολυμπάει και ο Τσίπρας και η Γεννηματά και ο Καμμένος και οι υπόλοιποι, μαζί και το ΚΚΕ, που φοράει ειδική στολή καθαρότητας.
Διαβούλευση Πολιτών 