η κρίση αξιοπιστίας των συνδ. οργανώσεων.

Ας ξεκινήσουμε έτσι:

«Η διαδικασία συγκρότησης της εργατικής τάξης στη Δύση, η κυριαρχία των
καπιταλιστικών σχέσεων στην παραγωγή και η έλευση της μαζικής δημοκρατίας, στο
γύρισμα του εικοστού αιώνα, συμπορεύονταν με τη βαθμιαία κατίσχυση του
μαρξισμού ως εκείνης της καθολικής θεωρητικής στάσης μέσα από την οποία
μπορούσε να ερμηνευτεί τόσο η κοινωνική πραγματικότητα στην ολότητά της όσο
και η συλλογική δράση στη μερικότητά της. Το ταξικό σχήμα ανάλυσης, κυρίαρχο
στην ευρωπαϊκή ήπειρο, εμφάνισε τα πρώτα σημάδια αδυναμίας, κατά την περίοδο
του μεσοπολέμου, τη στιγμή της ανόδου των φασιστικών, εθνικιστικών και
αυταρχικών κινημάτων. Η επαναβεβαίωσή του κατά τις πρώτες μεταπολεμικές
δεκαετίες αποδείχτηκε πρόσκαιρη και σύντομα οδήγησε στο σχετικό παραμερισμό
του, όχι τόσο λόγω της ανάδειξης κάποιου πειστικότερου θεωρητικού σχήματος,
αλλά μάλλον εξ αιτίας της κατάρρευσης των κοινωνιών εκείνων που δομήθηκαν
αντιληπτικά γύρω από την αρχή της ταξικότητας. Δίχως ο κόσμος και οι κοινωνίες να
πάψουν να είναι ταξικές -θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι σήμερα παρά ποτέ
άλλοτε οι κοινωνίες είναι ακόμα ταξικότερες- οι άνθρωποι, ως άτομα και ως
συλλογικότητες, έπαψαν να κατανοούν τον κόσμο και τον εαυτό τους αποκλειστικά
με όρους ταξικής ένταξης και διαίρεσης».

 

Ακριβώς λοιπόν αυτό είναι και η αιτία , δηλαδή η μη κατανόηση της πραγματικότητας  όπως οι ίδιοι οι άνθρωποι, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο αποδέχονται, που το ΚΚΕ και ο συνδικαλιστικός του βραχίωνας δεν θέλει να το παραδεχτεί ότι συμβαίνει. Έτσι έχει ξαναζεστάνει την ξινισμένη σούπα της Ταξικότητας και επιχειρεί δια της βίας να την επιβάλει ως ιδεολογία  και μέθοδο λειτουργίας  των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Αποτέλεσμα αυτής της εμμονικής ψυχαναγκαστικής κατάστασης στην οποία θύματα και θύτες είναι τα ίδια πρόσωπα , δηλαδή το ΠΓ του ΚΚΕ , η Κεντρική του Επιτροπή και τα σχήματα που έχει κατασκευάσει στους κοινωνικούς χώρους ( εργατικό χώρο, τοπική αυτοδιοίκηση κλπ) , παρατηρείται το εξής φαινόμενο που και αυτό πάλι δεν είναι σε θέση το ΚΚΕ και ο Γ. Γραμματέας του να το ερμηνεύσουν ή να το υποψιαστούν τουλάχιστο. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων που έχουν ή και δεν έχουν κάποια συνδικαλιστικής σχέση με αυτό που λέμε οργανώσεις εργαζομένων, παραδέχονται πως οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ – ΚΚΕ  είναι αγωνιστικές, είναι πολυπληθείς , οργανωμένες συλλογικότητες που μάχονται εναντίον της κυβέρνησης και εναντίον των εργοδοτών, αλλά . Αλλά ούτε συμπαρατάσσονται μαζί τους, ούτε ψηφίζουν στις εκλογικές συνελεύσεις των σωματείων τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, ούτε στο επίπεδο των κορυφαίων πολιτικών επιλογών, όπως οι βουλευτικές εκλογές, δεν συναθροίζονται στους ψηφοφόρους του κόμματος.
Και αυτό εξηγείται επειδή η ταξική συγκρότηση δεν κατάφερε να δημιουργήσει εκείνον τον άλλο κόσμο  ευημερίας και ασφάλειας που υποσχόταν μέσα σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον συγκρούσεων και ανισοτήτων.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΆ ΚΙΝΗΜΑΤΑ- ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Καθώς προχώρησαν τα πράγματα και αδυνάτισαν οι συνεκτικοί κοινωνικοί δεσμοί μέσα στα συνδικάτα αλλά και στο επίπεδο των τοπικών κοινωνιών εξ’ αιτίας της αδυναμίας  σε σχέση με τις  προηγούμενες παραδοσιακές «ικανότητες» των συνδικαλιστικών ηγεσιών , που έδιναν άμεσες και στέρεες λύσεις, τότες που είχαν αναπτυχθεί ειδικές  σχέσεις με την κυβερνητική εξουσία, και που τώρα αποτελούσαν θλιβερό  παρελθόν, σύντομα εκδηλώθηκαν  σημάδια αύξουσας αποδιοργάνωσης εντός του εργατικού  πληθυσμού, αλλά και στο επίπεδο πολιτικών επιρροών υπήρξαν σοβαρές μετατοπίσεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και την μετατόπιση μεγάλου συνόλου εργαζομένων προς άλλες μορφές αντιμετώπισης και λύσης των προβλημάτων τους, είτε στο ατομικό επίπεδο  (απομονωτισμός) είτε προσφυγής σε συλλογικότητες που φαινομενικά τους έδιναν μια διέξοδο. Και καθώς μπαίναμε στον αστερισμό της οικονομικής κρίσης ήταν επόμενο πως η σύγκριση των προηγούμενων περιόδων σε συνδυασμό με την ανάγκη περισσοτέρων απεργιακών κινητοποιήσεων αλλά ταυτόχρονα και το ξεγύμνωμα της δυναμικής και των επιρροών προς τη κεντρική εξουσία των συνδικαλιστικών ηγεσιών,  οδήγησαν σε μεγαλύτερες αποστρατεύσεις των συνδικαλισμένων από τις οργανώσεις τους, διαπιστώθηκαν περισσότερες ενδοσυνδικαλιστικές συγκρούσεις και αναπτύχθηκαν καταστάσεις εμφυλιοπολεμικές που βόλεψαν τόσο την Πολιτική όσο και την οικονομική εξουσία.
Εκείνο που δεν έχει μελετηθεί σε αυτό το επίπεδο, αλλά έχει λυθεί στο επίπεδο της Κοινωνιολογίας, και που ουσιαστικά είναι το θεμελιακό αίτιο των ενδοσυνδικαλιστικών συγκρούσεων ανάμεσα στις παρατάξεις με θύματα τις οργανώσεις και τους ίδιους τους εργαζόμενους, είναι πως υφίστανται διαφορές  μεταξύ των Κοινωνικών κινημάτων , που σαν παράδειγμα τέτοιων διαφορών, και που αυτό μας ενδιαφέρει σε  αυτήν την συζήτηση, συγκαταλέγονται το εργατικό κίνημα, και το συνδικαλιστικό.  Μεταξύ τους υφίσταται ένας ανταγωνισμός επικράτησης που όμως δημιουργεί μια σύγχυση στην διατύπωση θεμελιακών όρων , στην αποσαφήνιση ορισμών  και τακτικής της δράσης των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Στο μεν εργατικό κίνημα μεταξύ των χαρακτηριστικών του σπουδαίο ρόλο παίζει η διάσπαση των κανονιστικών ορίων του συστήματος όπου η δράση του αρθρώνεται και στο δε συνδικαλιστικό που και σε αυτό η αλληλεγγύη και η συλλογική ταυτότητα είναι ίδια με το εργατικό κίνημα, προκύπτει η εξής διαφορά. Κινείται στο πλαίσιο της διατήρησης των κανονιστικών ορίων του συστήματος.

Το συνδικαλιστικό κίνημα στην βάση της θεώρησης τους δεν αμφισβητεί το πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων, σε αντίθεση με το εργατικό που θέλει να τις ανατρέψει, αλλά διαπραγματεύεται το εύρος τους, την κατανομή των πόρων, όπως πχ την σχέση μισθών και κερδών, τις συνθήκες παραγωγής και ασφάλειας για τους συντελεστές εργαζόμενους κλπ.
Από την άλλη το εργατικό κίνημα βρίσκετε ιδεολογικά σε μια συνεχή σύγκρουση που στοχεύει στον επανακαθορισμό των δομημένων σχέσεων εξουσίας και αλληλεξάρτησης έναντι του αντιπάλου του. Αυτή  η σύγκρουση εκδηλώνεται μέσα από τη διάσπαση των κανονιστικών ορίων του συστήματος όπου τοποθετείται η δράση, δηλαδή, από την αμφισβήτηση των υφιστάμενων αξιών και κανόνων που
οργανώνουν τις κοινωνικές σχέσεις, ως σχέσεις κυριαρχίας.
Στην διαμορφωμένη ήδη ανταγωνιστική σχέση όπως τη περιέγραψα πιο πάνω, βρίσκεται και πολιτική εκμετάλλευση από την μεριά του ΚΚΕ και η πολιτική  σύγκρουσης και διάσπασης στο εσωτερικό των συνδικαλιστικών οργανώσεων για την μετακίνηση των σφαιρών επιρροής προς το κόμμα που αντιλαμβάνεται τι οργανώσεις ως δικαιωματική ιδιοκτησία του,  επειδή θεωρεί πως μόνο αυτό είναι ο αυθεντικός εκπρόσωπος της εργατικής πάλης, της εργατική σύγκρουσης με το κεφάλαιο και του επανακαθορισμού των σχέσεων εξουσίας όπως ήδη έχουν διαμορφωθεί από την υπεροχή του Καπιταλιστικού τρόπου πάνω στην παραγωγή.

ΟΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ για την ΕΞΟΥΣΙΑ

Ένας δεύτερος πυλώνας που δικαιολογεί την ανυποληψία που έχουν πέσει οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι ηγεσίες τους, έχει μια ιστορική διαδρομή ανταγωνισμών σε όλα τα επίπεδα επιρροών και εξουσίας. Η σύγκρουση ανάμεσα σε δύο σχολές σκέψης που πριν εμφανιστεί η ΔΑΚΕ, μονοπωλούσαν την συνδικαλιστική συγκρότηση , το μέγεθος της οργανικής σύνθεσης των δευτεροβαθμίων οργανώσεων , την ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα των οργανώσεων και των μελών τους. Παρατηρώντας την εξελικτική και ανταγωνιστική πορεία ανάμεσα στην ΠΑΣΚΕ και την ΕΣΑΚ από την βαπτισμένη ως περίοδο μεταπολίτευσης ( Ουσιαστική μεταπολίτευση υπήρξε το 1981) μέχρι και σήμερα, παρατηρούμε μια άνιση κατανομή εξουσίας και «κερδών» επιρροής στο επίπεδο των εργατικών συνδικαλισμένων μαζών που έχει να κάνει περισσότερο με την ιδεολογικοπολιτκή θέση του ΚΚΕ,  της άρνησης δηλαδή να αποδεχτεί την ευθύνη  του κυβερνητικού διαχειριστή του Κράτους και επομένως να επιλύσει σειρά θεμελιακών προβλημάτων για τους εργαζόμενους κάτι,  που πάνω σε αυτό και ανταγωνιστικά προς το ΚΚΕ, επένδυσε ολόκληρη η στρατηγική ΠΑΣΟΚ σε σύγκρουση με την αντίστοιχη Στρατηγική της Δεξιάς και της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στις δύο παρατάξεις είχε ως αποτέλεσμα την εκτόπιση των συνδικαλιστικών δυνάμεων της ΕΣΑΚ, που αργότερα ονομάστηκε ΠΑΜΕ, από τις πρώτες θέσεις  που δημιουργούσαν και ηγεμονισμό  στον συνδικαλιστικό κορμό συγκρότησης του οργανωμένου εργατικού δυναμικού. Αυτή λοιπόν η ανταγωνιστική σχέση ανάμεσα στις δύο παρατάξεις που ενισχύθηκε από την «διαμεσολάβηση» και της ΔΑΚΕ ,δημιούργησαν ένα όξινο περιβάλλον εχθρικών σχέσεων που οδήγησε σε μεγάλο ποσοστό τους μεν εργαζόμενους έξω από τα συνδικάτα τις δε ηγεσίες σε καθεστώς αναξιοπιστίας, εκμαυλισμού συνειδήσεων, υπόγειων και ίσως και ύποπτων συναλλαγών με οργανωμένες ομάδες εξουσίας και ενός νέου εργατοπατερισμού. Σε αυτόν μπορούμε εν μέρη να απευθυνθούμε για να κατανοήσουμε και το μέγεθος των εκατέρωθεν ύβρεων, της εκατέρωθεν νοθείας εκλογής συνδικαλιστικών αντιπρόσωπων στα συνέδρια των οργανώσεων, των προπηλακισμών , των καταλήψεων χώρων και διαδικασιών κλπ.  Το άλλο μέρος είναι το ΚΚΕ, οι αντιλήψεις του και ο ρόλος του που δικαιολογείται ως ειρηνική συνύπαρξη με τον Καπιταλισμό.

Τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης , δηλαδή της κρίσης αξιοπιστίας των συνδικαλιστικών ηγεσιών που προηγήθηκε, στο επίπεδο έκφρασης των δυνάμεων εκπροσώπησης των συνδικαλισμένων ήταν οδυνηρά. Η  ΕΣΑΚ  ( ΠΑΜΕ) υποχώρησε από την δεύτερη θέση που κατείχε στην ιεραρχία της ΓΣΕΕ στην τρίτη θέση, χάνονταν οριστικά το αξίωμα του Γεν. Γραμματέα της Συνομοσπονδίας. Και η συνέχεια αυτής της εξέλιξης ήταν να χάσει παντού , σχεδόν σε όλες τις δευτεροβάθμιες  οργανώσεις  την δεύτερη θέση και να αλλάξει στάση συμπεριφοράς. Πρώτη κίνηση,να μην δεχτεί να συμμετάσχει στο Προεδρείο, δηλαδή να καταλάβει το αξίωμα του Αντιπροέδρου που αναλογούσε στην δύναμη καταγραφής τους.
Είναι ουσιαστικά  η στιγμή που η ΕΣΑΚ ( ΠΑΜΕ) και το ΚΚΕ αποφασίζουν να διασπάσουν το εργατικό κίνημα και να επενδύσουν πλέον στην παλιά θεωρία της ταξικότητας και στην κατηγορία σε βάρος των άλλων παρατάξεων, ως όργανα εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Μια κατηγορία, που δεν είχε σταματήσει να απαντιέται στην έκφραση λόγου σε βάρος των άλλων παρατάξεων, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, αλλά που δεν εμπόδιζε ούτε τις από κοινού συγκεντρώσεις  για την Πρωτομαγιά ή σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Τώρα, ξαφνικά , ανακάλυψαν πως αυτοί ήταν οι καθαροί κι οι άλλοι οι λιγδιάρηδες.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Η έξοδος από την κρίση των μνημονίων και η δημιουργία μας πλασματικής εικόνας «ανεξαρτησίας» και»απελευθέρωσης» του Κράτους και ων θεσμικών υποστάσεων του που όλα αυτά μαζί συγκροτούν εκείνο που ονομάζουμε Πολιτικό Σύστημα, έχει επιφέρει μια καινούργια κρίση στο επίπεδο της πολιτικής οργάνωσης, έκφρασης, αντιπροσώπευσης που θα έχει επιπλέον οδυνηρά αποτελέσματα στην οικονομία.
Οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις πολιτικές συγκροτημένες  δυνάμεις στο επίπεδο κοινοβουλευτικής εξουσίας και εξουσίας πάνω στην οικονομία, έχουν επιπτώσεις και στις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στα συνδικάτα και τους εργοδότες, ανάμεσα στις συνδικαλιστικές παρατάξεις και τις οργανώσεις, ανάμεσα στις σφαίρες πολιτικής επιρροής και στην επανάκτηση ηγεμονικών θώκων τώρα ειδικά, που την θέση ΠΑΣΟΚ καταλαμβάνει  ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΠΑΣΚΕ ετοιμάζεται ουσιαστικά να κατέβει από την θέση του μηχανοδηγού, αν και εφόσον  τεθεί εκτός κοινοβουλίου το ΚΙΝΑΛ, πρώην ΠΑΣΟΚ.
Το ΚΚΕ επιθυμεί να μην αφήσει τα περιθώρια, τα λάθη δηλαδή της περιόδου Κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ, στον ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτηθεί κι ως αξιωματική συνδικαλιστική επιρροή με την ενδεχόμενη αλλαγή  στην κυβερνητική εξουσία. Έτσι κεντρικό του σύνθημα, κεντρική  του πολιτική συγκρουσιακή γραμμή δεν είναι η γραμμή σύγκρουσης με του καπιταλιστές αλλά με τον οργανωτικό , πολιτικό και ιδεολογικό έλεγχο και επιτήρηση του συνδικαλιστικού κινήματος σε όλα τα επίπεδα εξουσιαστικής συγκρότησης. Αν δηλαδή καταφέρει να ποδηγετήσει πολιτικά, οργανωτικά και ιδεολογικά την ΓΣΕΕ και τις περισσότερες Ομοσπονδίες και τα  περισσότερα Εργατικά Κέντρα θα είναι σε θέση να διαπραγματευτεί νέες σχέσεις εξουσίας για τον εαυτόν του χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους  και τις οργανώσεις τους.

---

βοηθήματα : Θεωρίες κοινωνικών κινημάτων ( Ν.Γ. Σερντεδάκις, επίκουρος καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης)

 

ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

«Σκουριασμένα μυαλά διώχνουν τις επενδύσεις» κατηγορεί η Νέα Δημοκρατία την Κυβέρνηση με βάση το ενδεχόμενο αποχώρησης της  Eldorado Gold.

Να λοιπόν ένα θέμα συζήτησης, ένα θέμα κριτικής υπέρ ή εναντίον πολιτικών στην οικονομία και την πολυσυζητημένη «Ανάπτυξη».

Θα πάρω ένα απλό παράδειγμα για να προσδιορίσω τι είναι επένδυση. Να σημειώσω εδώ, πως ότι πετάει ή κολυμπάει δεν είναι αεροπλάνο ούτε καράβι. Αυτό σημαίνει πως η τοποθέτηση κεφαλαίων σε διάφορες κερδοφόρες δραστηριότητες δεν είναι επένδυση. Ο τζόγος ας πούμε είτε σε τραπεζικά και χρηματιστηριακά παράγωγα είτε στο καζίνο ασφαλώς και δεν είναι επένδυση. Οι αποκρατικοποιήσεις επίσης δεν είναι επένδυση. Η αγορά χρεών επιχειρήσεων επίσης δεν είναι επένδυση. Η διαχείριση ενέργειας, δρόμων, κλπ επίσης δεν είναι επένδυση. Η αγορά μετοχών επιχειρηματικών ομίλων ή Δημοσίου επίσης δεν είναι επένδυση. …..Αλλά, αν όλα αυτά δεν είναι επένδυση τότε τι είναι επένδυση;

Έχω ένα σεβαστό κεφάλαιο τοποθετημένο  σε διάφορα τραπεζικά και χρηματιστηριακά «προϊόντα». Αποφασίζω να τα αποσύρω ρευστοποιώντας τα και να τα επενδύσω, αφού όλα τα παραπάνω δεν είναι επένδυση. Τι θα κάνω λοιπόν;

Πρώτα απ’ όλα θα κάνω μια έρευνα αγοράς. Θα ψάξω λοιπόν να δω ποιες ανάγκες μιας περιοχή, ενός συνόλου καταναλωτών, μιας πολιτείας βρίσκονται ανεκπλήρωτες επειδή δεν υπάρχουν εκείνες οι προϋποθέσεις και τα παράγωγά τους για να τις καλύψουν.

Στην συνέχεια, αφού βρω την κατάλληλη γη, οικόπεδο, αφού έρθω σε μια συμφωνία με κάποια τράπεζα, αντλώντας ένα τραπεζικό δάνειο, θα οικοδομήσω τις κτιριακές μου υποδομές έτσι όπως ακριβώς θα λειτουργήσουν για να παράξω ( αυτό είναι επένδυση) το προϊόν ή τις υπηρεσίες που διαπίστωσα πως αποτελούν ανάγκη……Στην συνέχεια θα αγοράσω τα μηχανήματα, τις πρώτες ύλες, θα προσλάβω το απαιτούμενο προσωπικό παραγωγής, το απαιτούμενος προσωπικό διεύθυνσης και θα ολοκληρώσω την πρώτη  φάση της επένδυσης μου πατώντας το κουμπί εκκίνησης.

Αυτό λοιπόν είναι επένδυση. Η παραγωγή προϊόντων που έχει ανάγκη ένα Κράτος, μια Τοπική Κοινωνία.

Στην Χώρα μας, οι πολιτικές  των κομμάτων – κομματικά μαγαζιά οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων- βρίσκονται σε διαρκή ανταγωνισμό και σύγκρουση με φόντο τις επενδύσεις, οι οποίες θα έχουν το ελάχιστο κέρδος για την χώρα. Τις θέσεις εργασίας που θα δώσουν αύξηση εσόδων μέσω μεγέθυνσης της πίτας των φορολογουμένων. Στην Χώρα μας τα όνειρά μας ήταν  πάντοτε και είναι πολύ μικρά….γιατί έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τα πολύ μικρά ενώ για τα μεγάλα και τα πολύ μεγάλα υπάρχουν άλλοι. Τα αφεντικά της χώρας, όπως η Γερμανία ή η Αγγλία ή η Αμερική ή η Κίνα κλπ. Δηλαδή συμπεριφερόμαστε σαν τα «πρωτάκια» οδηγοί που αγοράζουν ένα μικρό «κουβά» για αυτοκίνητο και μέσα σε αυτό φαντάζονται πως οδηγούν υπερωκεάνιον με ρόδες και όσο φαρδύς και να είναι ο δρόμος αυτούς δεν τους χωράει.

Επιπλέον για να είμαστε και μοντέρνοι και σύγχρονοι και αρεστοί ότι φέρνει και για όπου φέρνει ξένο χρήμα στην χώρα εμείς το ονομάζουμε επένδυση και τρέχουμε να το προϋπαντήσουμε απλώνοντας δάφνες , κάνοντας βαθιές επικύψεις, εκφωνούμε περισπούδαστους λόγους και γενικά συμπεριφερόμαστε ωσάν τους ιθαγενής στην εποχή των μεγάλων εξερευνήσεων.

Πουλάμε τα «Ευγενή» μας κεφάλαια σε ξένους κρατικούς κολοσσούς του εμπορίου και διαγράφοντας από τον Κρατικό Προϋπολογισμό το κόστος της κρατικής επιχείρησης το μυαλό μας δεν πάει στο ότι διαγράψαμε και τα κέρδη της Κρατικής επιχείρησης. Έτσι, αφού κατηγορήσαμε πρώτα το ….Κράτος, δηλαδή Εμάς τους ίδιους που το διαχειριζόμαστε ως Πολιτικοί, ως Κόμματα,  ως ανίκανους και λαμόγια, κατόπιν φουσκώνοντας το στήθος μας σαν την γαλοπούλα και αυτό-δοξαζόμαστε ως πατριώτες ασκούμε σκληρή κριτικής στους άλλους  που καταφέραμε να αντικαταστήσουμε τα κέρδη με έναν μικρό φόρο που εισπράττουμε από την νέα ιδιοκτησία.  Διότι οι κακές διοικήσεις των κρατικών επιχειρήσεων, που εμείς τις διορίσαμε να ασκούν Διεύθυνση, είναι τόσο ανίκανες, ενώ εμείς τόσο πολύ ικανοί να διορίζουμε ανίκανους, που με τις πολιτικές τους υπερχρεώνουν τις επιχειρήσεις αυτές και ο Ελληνικός λαός επιβαρύνεται με φόρους για να καλύπτει τα εξοντωτικά τους χρέη. Έτσι πιστεύουμε πως βοηθάμε αποτελεσματικά την ανάπτυξη, αλλά μπερδεύουμε την βούρτσα με την π…

Διότι, ανάπτυξη, πουλώντας τα ευγενή σου κεφάλαια, η οικονομική παγκόσμια ιστορία δεν έχει καταγράψει στα βιώματα της. Γιατί αν ήταν έτσι τότε όλες οι Αφρικανικές χώρες θα έπρεπε σήμερα να ήταν οι οικονομικές υπερδυνάμεις της γης. Όποια βιβλιογραφία και αν αναζητήσει κανείς τέτοια παραδείγματα «ανάπτυξης» ενός Κράτους που πουλήθηκε σε ξένα Κρατικά κεφάλαια δεν θα βρεις πουθενά, εκτός από τα μυαλά του πολιτικού μας συστήματος και την ξενολαγνεία των πολιτικών παρατάξεων της Δεξιάς. Τελευταία μάλιστα προπαγανδίζεται η οικονομική κατάσταση των αναδυόμενων οικονομιών. Και καθώς το Ελληνικό πόπολο είναι πολιτικά και οικονομικά αγράμματο η «ανάδυση» φαντάζει στο μυαλό τους κάτι σαν τον χρυσό που βγαίνει ανεμπόδιστο στην επιφάνεια και ρέει άφθονο στους δρόμους. Το ίδιο πόπολο πριν κάποια χρόνια έκανε μακρινά ταξίδια στις χώρες με αναδυόμενη οικονομία. Αλλά δεν ήξεραν τι είναι αναδυόμενη οικονομία, ήξεραν όμως πως πόσο φθηνά προϊόντα αγόραζαν παράδειγμα στην Ταϊλάνδη. Το πως ζούσε εκεί ο πληθυσμός, πως είχαν Ταξικοποιηθεί  οι κοινωνίες, πως πίσω από την βιτρίνα υπήρχε η απόλυτη εξαθλίωση, πως η παιδική πορνεία αποτελούσε βιοτική διέξοδος για την ίδια την οικογένεια, πως τα μεγαθήρια των πολυεθνικών λήστευαν την οικονομία της χώρας, πως είχε διαλυθεί η μεσαία αστική τάξη, αυτό δεν τους περνούσε από το μαυλουδάκι του. Αφού πάμφθηνα έκαναν τις διακοπές και πάμφθηνα αγόραζαν ηλεκτρονικές συσκευές τι τους ένοιαζε το καθεστώς που είχαν επιβάλει οι ….ξένες επενδύσεις στην χώρα αυτή;  Ανάλογα το καθεστώς αυτό φτιάχνεται και στην Ελλάδα και η κόντρα για τις «επενδύσεις», ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις έχει να κάνει με την παροχή διευκολύνσεων στις πολυεθνικές και ξένες κρατικές επιχειρήσεις και την κερδοφορία τους και την δική τους διατήρηση στην χλιδή και την  εξουσία, σε βάρος όμως του λαού και της χώρας. Έχουν βρει βεβαίως – βεβαίως τον μετρητή της δυναμική της οικονομίας, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν ως επιβράβευση των αγκυλώσεων τους και για κάθε νόσο και κάθε μαλακία δίνουν το ίδιο φάρμακο. Δηλαδή ποιο είναι το καθαρό εγχώριο προϊόν της χώρας όταν η παραγωγή και οι εξαγωγές των δραστηριοποιούμενων πολυεθνικών στην χώρα μεγεθύνουν την οικονομική δύναμη των πολυεθνικών, ενισχύουν τα επενδυτικά τους χαρτοφυλάκια και τα κέρδη τους προστίθενται στα δικά τους χρηματοκιβώτια; Το ΦΠΑ που θα εισπράττει το Κράτος ή τα πενιχρά εισοδήματα των φορολογουμένων εργαζομένων που θα έχουν χάσει την πλειοψηφία της ατομικής τους ιδιοκτησία μέσα από τους πλειστηριασμούς και την μακρόχρονη ανεργία; Τι κερδίζει η χώρα από το λιμάνι του Πειραιά; Τι κερδίζουν οι εργαζόμενοι και οι τοπικές κοινωνίες από την δραστηριότητα της COSCO; Τι κερδίζει η χώρα, οι πολίτες της από την εκχώρηση του εθνικού οδικού δικτύου σε ξένες Κρατικές ή πολυεθνικές επιχειρήσεις; Στις Αφίδνες αυξήθηκαν τα διόδια για να χρηματοδοτήσουν οι Έλληνες οδηγοί – πολίτες τα δήθεν ιδιωτικά κεφάλαια, που δεν είχε, της κοινοπραξίας που κατασκεύαζε την Ιόνια οδό. Και αφού κατασκευάστηκε τα διόδια δεν υποχώρησαν στην προηγούμενη τιμή τους αλλά εξακολουθούν να χρηματοδοτούν τα χρηματοκιβώτια της κοινοπραξίας. Τι κέρδισε το Κράτος από αυτήν την εκχώρηση; Ότι τα δάνεια που πήρε από την ΕΕ ως συμμετοχή του κράτους  θα τα πληρώσει ο Ελληνικός λαός για έναν δρόμο που θα εκμεταλλεύεται μια πολυεθνική που δεν έβαλε ούτε σέντς από την τσέπη της αφού τα ίδια κεφάλαια αποκτήθηκαν από τα διόδια των Αφιδνών και τις Ελληνικές Τράπεζες; Αυτό είναι επένδυση; Ποια είναι η οικονομική – επιχειρηματική δραστηριότητα σε εκείνη την περιοχή της χώρας που δικαιολογεί μια τόση μεγάλη δαπάνη , για τόσο υπερβολικό χρόνο κατασκευής; Ότι θα πάει το καλοκαίρι ο εργαζόμενος στην Αθήνα για παραθέριση στο χωριό του σε λιγότερο χρόνο;  Και πρέπει να νιώθει υπερήφανος γι’ αυτό;  Αν βέβαια υπάρξει, εμφανιστεί αυτή η οικονομική – επιχειρηματική  δραστηριότητα που να δικαιολογεί το έργο, τότε θα πούμε πως η κατασκευή συνέβαλε στην ανάπτυξη της περιοχής. Ποια όμως είναι η ιστορία της χώρας μας που μας βεβαιώνει πως θα υπάρξει αυτή η δραστηριότητα;
Μήπως επένδυση είναι η εκχώρηση των Περιφερειακών Αεροδρομίων μας στους Γερμανούς που θεσπίσθηκε και ειδικός φόρος για να αποκτήσει κεφάλαια η συγκεκριμένη επιχείρηση για να τα «επενδύσει» στον εκσυγχρονισμό τους; Ποια είναι τεχνογνωσία αυτής της κοινοπραξίας ώστε της χορηγήθηκε η εκμετάλλευση των αεροδρομίων, που δεν είχαμε εμείς; Και από πότε πουλώντας τις υποδομές της χώρας σου αυτό λέγεται «επένδυση»; Σε ποια βιβλιογραφία θα ανατρέξει ο φοιτητής της ΑΣΟΕ να αναζητήσει σχετικές πληροφορίες που να αποδεικνύουν πως η πώληση των υποδομών μιας χώρας αποτελεί Επένδυση της χώρας;
Μήπως αποτελεί επένδυση η πώληση του «Ελληνικού» στον Λάτση και στα κεφάλαια που εκπροσωπεί;   Ποιο θα είναι το Προϊόν που θα παράγει αυτή η επένδυση και που έχει ανάγκη η τοπική Κοινωνία; Μερικές θέσεις κακοπληρωμένης εργασίας, τον φόρο μισθωτής εργασίας και τον ΦΠΑ;
Αυτά, για τα μυαλά που κουβαλάει η ξενόδουλη πολιτική αυλαρχία , η ξενόδουλη κομματοκρατία, η ξενόδουλη ελληνική επιχειρηματικότητα, λέγονται ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ.
Τέτοιες επενδύσεις δεν έχει ανάγκη ούτε ο λαός ούτε η χώρα. Και η Eldorado Gold δεν αποτελεί επένδυση αλλά καταστροφή της χώρας και της τοπικής Κοινωνίας της Χαλκιδικής.

 

 

 

 

 

Η παρατεταμένη υποτέλεια βλάπτει σοβαρά την οικονομία.

Δεν το είπα εγώ αλλά από την εποχή των Σμίθ και Όουεν, μια από τις σταθερές πάνω στις οποίες κάθετε ο καπιταλισμός είναι η συνεχή δυνατότητα του καταναλωτή να καταναλώνει ότι χρήσιμα εργαλεία ή χρήσιμα σκουπίδια παράγει ο Καπιταλιστής. Αυτή η δυνατότητα είναι και το βασικό εργαλείο στην παραγωγή κερδών.

Στο ….Ελαδιστάν;  Αααααα, εδώ ο Παράδεισος του κέρδους έχει άλλον πατέρα και άλλη μάνα.

Εδώ ο καπιταλισμός είναι σύμφυτο φαινόμενο του Νταβελισμού και της ανάγκης του Κράτους να φαίνεται. Από την εποχή του Τρικούπη, Νταβελισμός και «Φαίνεται», αποτελούσαν και αποτελούν την βάση πάνω στην οποία εδράζεται το σύνολο της Ελληνικής οικονομίας και το Πολίτευμα αυτή της χώρας.

Εδώ το κέρδος παράγεται με νόμους φοροαπαλλαγών και κίνητρα εναντίον της ζωής των πραγματικών παραγωγών, δηλαδή των εργαζομένων.

Κατά καιρούς ακούμε και παρακολουθούμε έναν ανταγωνισμό υποσχέσεων και παροχών προς το Ελληνικό και Ξένο Κεφάλαιο, για μείωση των φορολογικών συντελεστών και αύξηση των απωλειών εσόδων του Κράτους σε βάρος της ατομικής και συλλογικής οικονομίας του εργαζόμενου. Να σημειωθεί πως, είναι λαϊκιστικό το κόμμα εκείνου που καταφεύγει στην παροχολογία. Παροχολογία νοείται ότι τάζει ως αντιπαροχή για Πολιτική υποστήριξη, ο ηγέτης ενός κόμματος στον Λαό. Όμως ότι τάζει στο κεφάλαιο δεν είναι Παροχολογία, δεν είναι Λαϊκισμός, είναι μεγαλόπνοες πολιτικές ανάπτυξης της οικονομίας.

Κάθε μείωση των φορολογικών συντελεστών ή μείωση ασφαλιστικών εισφορών, αυξάνει την τρύπα στα έσοδα και στην οικονομική δυναμική των ασφαλιστικών Ταμείων και οργανισμών, χωρίς οι ανάγκες του Κράτους να περιορίζονται (ότι περιορίζεται επιβαρύνει τα υποζύγια) και από την άλλη οι κυβερνήσεις εμπορεύονται την οικονομία και την χώρα όπως τα κινέζικα φτηνιάρικα προϊόντα εμπορεύονται τις ανάγκες των καταναλωτών, που στο πλαίσιο της μιζέριας και της κλοπής των εισοδημάτων τους καταφεύγουν  στην χρηματοδότηση της Κινεζικής Οικονομίας σε βάρος την ντόπιας παραγωγής.  Και συμφωνεί η Κλεπτοκρατία σε όποιες πολιτικές τις αφαιρούν κέρδη και προοπτική, ( βλέπε μνημόνια) αρκεί η υποτέλεια τους στο κέρδος και στην εξουσία του να μεταφράζεται σε υποστήριξη και προστατευτισμό του Κράτους προς τις «πραγματικές» τους ανάγκες.  Το κέρδος και την Εξουσία.

Θυμάμαι, την εποχή που ήμουν στο ΔΣ του ΙΚΑ, στην Επιτροπή Αναστολών, ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ παρατηρούσε επικριτικά τους επιχειρηματίες που χρωστούσαν εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές στο ΙΚΑ, πως είναι αναχρονιστές ( το αντίθετο του εκσυγχρονιστή που ντιλάριζε ο Σημίτης) και πως εμμένουν στην παραγωγή προϊόντων όταν το κόστος παραγωγής ανά μονάδα προϊόντος ήταν διπλάσιο του κόστους παραγωγής του ίδιου προϊόντος , στην Κίνα ή στην Τουρκία. Έπρεπε να κλείσουν τις παραγωγικές τους μονάδες και να ασχοληθούν με το εμπόριο και τις εισαγωγές, που αυτό θα τους παρέχει πολλά εργαλεία κέρδους και ευημερίας.

Αποτελούσε από τότε και αποτελεί δηλαδή στρατηγική επιλογή της Κλεπτοκρατίας  που αντιπροσωπεύει τον Ελληνικό Καπιταλισμό, η καταστροφή της παραγωγικής οικονομίας και η αντικατάστασή της από μια επιδοτούμενη από φόρους και κοινωνικές υποχρεώσεις εμπορευματική – διακομιστική.

Η Κλεπτοκρατία, κάθε απώλεια που παράγει εξ αιτίας της φύσης της , αναζητά, εκβιάζοντας το Κράτος,  την κάλυψη της ζημιάς και μια σταθερά απορρόφησης των ζημιών με χρηματοδότηση των κερδών του και της απώλειας από οποιαδήποτε αιτία και αν αυτές δημιουργούνται.  Μόνιμη «απειλή» αποτελούν οι εργαζόμενοι που ζουν, αναπνέουν και απεργάζονται σκοτεινά σχέδια αφαίμαξης των κερδών και της ευημερίας των καπιταλιστών. Ο συνδικαλισμός, τα Κοινωνικό-ασφαλιστικά δικαιώματα, οι απεργίες, ή κάθε μορφή οργάνωσης και διεκδίκησης αποτελούν εμπόδια «αυτοκαταστροφής» του Κεφαλαίου και τροχοπέδη των «επενδύσεων».

Έτσι κάθε απαλλαγή τους από βαρίδια  που δεν αφήνουν να απογειωθεί  το κέρδος τους, μεταφράζεται σε βαρίδια που ενταφιάζουν όχι μόνο τον εργαζόμενο αλλά και το σύνολο της οικογένειάς του. Γιατί, μισθωτός δούλος του Κεφαλαίου δεν είναι  μόνο ο εργαζόμενος στην επιχείρηση και στον χρόνο που εργάζεται σε αυτήν, αλλά και η οικογένειά του.  Το σύνολο των βασικών του αναγκών, η προοπτική καλής υγείας, η μόρφωση των παιδιών του, η αναπαραγωγή του, η κατανάλωση, η δημιουργία ατομικής ιδιοκτησίας  εκείνου και των μελών της οικογένειάς του εξαρτώνται από τον Καπιταλιστή – Αφέντη και την Ορντινάντσα του, το Κράτος.

Σήμερα έχει ενοχοποιηθεί η ατομική ιδιοκτησία για τον μισθωτό εργαζόμενο, γιατί παρέχει μια ισχυρή μορφή άμυνας ( όπως οι τραπεζικές του αποταμιεύσεις που φαγώθηκαν στην κομπίνα πλασματικής άνθισης του Ελληνικού Χρηματιστηρίου την περίοδο Παπαντωνίου –  Σημίτη) προς τις αδηφάγες επιδιώξεις του Κλεπτοκρατισμού. Η εκτοξευμένη κατηγορία σε βάρος της κατοχής ατομικής περιουσίας από τους μισθωτούς εργαζόμενους, που ξεκίνησε με την έναρξη της Τραπεζικής Οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και που προπαγανδίζεται ως δήθεν Κρίση εξωτερικού χρέους, πατάει πάνω σε δύο πόδια. Το ένα είναι η φυσική άμυνα που παρέχει στον μισθωτό απέναντι στις στρατηγικές υποτέλειας και εξαναγκασμού  και το άλλο,  η στρατηγική επανα-υπερεκτίμηση της αξίας της γης που θα επανεκκίνηση την Ελληνική Οικονομία. Έτσι στο τέλος ολοκλήρωσης του σχεδιασμού απώλειας της ατομικής ιδιοκτησίας μέσω των πλειστηριασμών, της αύξησης φόρων κατοχής και διατήρησης ατομικής ιδιοκτησίας που θα εκτοπίσουν από αυτήν τους μισθωτούς εργαζόμενους και φτωχούς επαγγελματίες, θα εμφανιστούν τάσεις υπερεκτίμησης της αξίας της γης που θα «ξεκολλήσουν» από τον πυθμένα της απραξίας την οικοδομική – κατασκευαστική δραστηριότητα.  Μέσα στην Στρατηγική αυτή ενδεχομένως να εντάσσονται και οι πυρκαγιές εντός κατοικημένων και καλλιεργήσιμων περιοχών.

Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα έτσι θα έπρεπε ανάλογα και οι εργαζόμενοι να οργανώνονται εναντίον των δικαιωμάτων και της ισχύς και των στρατηγικών των Καπιταλιστών. Αλλά έλα μου ντε που υπάρχει και η κομματοκρατία που ασκεί Εργατοκαπηλεία;

Τι είναι η «Εργατοκαπηλεία»; Είναι το συνώνυμο της Πατριδοκαπηλίας.

Εξετάζοντας προσεκτικά την ιστορία του Εργατικού Κινήματος στην Ελλάδα, παρατηρούμε πως βασική επιδίωξη της Εξουσίας, Πολιτικής και Οικονομικής ήταν ο έλεγχος, η εξάρτηση και η υποταγή των εργαζομένων, των δικαιωμάτων τους και των αναγκών του σε αυτή και στους παραγωγούς της.  Οι καταστάσεις διωγμών, εκτοπίσεων, φυλακίσεων, εκμαυλισμού συνειδήσεων, χρηματισμού ηγεσιών, αναγκαστικής ανεργίας αποτελούσαν και αποτελούν σταθερά εργαλεία, συνδυαστικά και με την αντίστοιχη προπαγάνδα που υποβάλλουν τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους είτε στην παραίτηση, είτε στην αποχή είτε στην εξάρτηση από κόμματα, Πολιτικούς, προϊσταμένους στην εργασία τους , αφεντικά στην δούλεψή τους,  αναγκάζοντάς τους να βρίσκουν διεξόδους έρποντες και με σκυμμένο το κεφάλι.

Προσοχή, το «σκυμμένο κεφάλι» δεν έχει να κάνει με αυτό που αυτονόητα οι ίδιες οι λέξεις προσδίδουν. Οι εργαζόμενοι έμαθαν, εκπαιδεύτηκαν να περιορίζονται σε όλο και πιο μικρά, μικρούλικα, λιλιπούτεια όνειρα, ανάγκες, δικαιώματα. Ένα από τα πιο βασικά διεκδικητικά αιτήματα – απαιτήσεις και αιτίες μεγάλων απεργιών της δεκαετίας του 80 ήταν η κατάργηση του Διευθυντικού Δικαιώματος του Εργοδότη. Άλλον ήταν η συμμετοχή με θέση ισχύος στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Όλα αυτά έχουν εξανεμισθεί και έχουν αντικατασταθεί από μια υποσχόμενη για το απώτερο και ανύπαρκτο μέλλον  φιλεργατική πολιτική ευκαιριών και δικαιωμάτων, που τους εγγυώνται οι Εργατοκάπηλοι.  Κόμματα και  Πολιτικοί.  Δίπλα σε αυτούς επιστρατευμένες και διεφθαρμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και παρατάξεις.

Οι διεκδικήσεις των εργαζομένων πλέον χαρακτηρίζονται διεκδικήσεις με σκυμμένο κεφάλι. 

Αλλά σκυμμένο κεφάλι έχει και η Κλεπτοκρατία. Σκυμμένο κεφάλι έχει και ο κάθε μεγάλος ή μικρός έμπορας. Σκυμμένο κεφάλι έχει και ο κάθε Αρχηγός κόμματος, Υπουργός ή Πρωθυπουργός σε αυτήν την χώρα.

Η συνεχή υποτέλεια,  δημιουργεί εξάρτηση των επιδιωκόμενων αναγκών εξουσίας, που σε οδηγούν, εσένα που την κατέχεις ή την επιδιώκεις, στην υποτέλεια σου και στην συνεχή σου εξάρτηση από αυτήν και κυρίως από τις «πηγές» από όπου αναβλύζει. 

Η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Εμπόριο, τα Διεθνή Δικαστήρια, το Διεθνές Δίκαιο, οι «Αγορές Χρήματος», τα Χρηματιστήρια αποτελούν τις » Πηγές» που αναβλύζει σαν γάργαρο νερό η Εξουσία. Δίπλα σε αυτές υπάρχουν και οι «Πηγές» διαφθοράς που πολλοί προστρέχουν, από αυτό το ξόανο, τον συνδικαλιστή «ηγέτη» μέχρι τον Κλεπτοκράτη «Καπιταλιστή», τον Πολιτικό, τον Υπουργό, τον Πρωθυπουργό, τον Αρχηγό Κράτους αλλά και τον πονηρό εργαζόμενο, τον δημοσιογράφο, τον Επιστήμονα, τον διανοούμενο, τον τυχοδιώκτη, τον κάθε λογής αεριτζή.

……….Εγώ, δεν θα σου πω τι θα κάνεις.  Έχω, αν έτσι είναι, την υποχρέωση να σου ανοίξω το παράθυρο και να δεις τον κόσμο που έφτιαξες και μέσα σε αυτόν ζεις εσύ και οικογένειά σου. Αν θες μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα. Αν θες αγωνίσου να ξεκουμπιστεί ο Τσίπρας και να φέρεις στην εξουσία τον Κούλη. Δες όμως από το ίδιο παραθύρι τον Κούλη πως κολυμπάει στον ίδιο βόθρο με τα σκατά που κολυμπάει και ο Τσίπρας και η Γεννηματά και ο Καμμένος και οι υπόλοιποι, μαζί και το ΚΚΕ, που φοράει ειδική στολή καθαρότητας.

 

Μετά από …χρόνια αποχής.

Πραγματικά δεν είμαι έτοιμος, δεν έχω κανέναν λόγο να αρχίσω πάλι την αρθρογραφία.

Όσο και να ψάξω για μια θεματολογία, ίσως για κάποιο λόγο σοβαρό ή ολίγον γλαφυρό δεν έχω το κουράγιο να σκεφτώ θετικά, πως θα άλλαζε κάτι μέσα στην μιζέρια της συνήθειας που περιβάλλει όλους και όλες, που ζούμε σε αυτήν καταραμένη χώρα.  Έτσι περιορίζομαι σε διαπιστώσεις που κατά καιρούς όλοι κάνουμε, μένουμε  σε αυτές, προσαρμοζόμαστε στους ανούσιους λόγους των Πολιτικών, βρίσκουμε δικαιολογίες για την ανενεργή μας συμμετοχή και διαπιστώνω με συνεχή, κουραστική επανάληψη πως ενώ μας κουράζουν αυτοί οι επαναλαμβανόμενοι ανούσιοι λόγοι των Πολιτικών αυτό που αναζητάμε διακαώς είναι αυτό το «κάτι» που να μας βγάλει από το τέλμα και το αδιέξοδο ποντάροντας πάνω σε εκείνα και εκείνους που μας έχουν οδηγήσει να ζούμε ως πρόβατα ενός κοπαδιού.

Ας πούμε λοιπόν, πως ενώ – υπερασπιζόμαστε δε, πως είμαστε και απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, όχι του αρχαιοελληνικού πολιτισμού-   έχει αποδειχθεί ιστορικά πως κάποια , οποιαδήποτε χώρα μικρής δυναμικής που εντάσσεται σε μια μεγάλη «κοινοπραξία» οικονομικών δυνάμεων, αυτή η χώρα θα είναι πάντοτε υπηρέτρια των άλλων και σάκος του μποξ στις ενδοϊμπεριαλιστικές  συγκρούσεις που αναπτύσσονται μέσα σε αυτήν την «Κοινοπραξία».  Ο Θουκυδίδης έλεγε πως μπορεί να συμμετέχει σε μια συμμαχία μια Πόλης αν ήταν το ίδιο δυνατή με τους συμμάχους της, αν δεν ήθελε να είναι δούλη σε αυτές.
Τελικά τι κέρδισε η Ελληνική Πλουτοκρατία των διαφόρων επιχειρηματιών με την συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΟΚ και αργότερα με την ιδρυτική συνθήκη του Μάαστριχ , στην ΕΕ , στην ΟΝΕ και το ευρώ;

Δεν έχει σημασία εμείς τι και πόσο χάσαμε και εξακολουθούμε να χάνουμε με την συμμετοχή μας στην ΕΕ και το ευρώ, σημασία για τον κλεπτοκρατικό,  τύποις Καπιταλισμό της χώρας μας ποιο είναι το όφελος; Είναι ας πούμε πως οι Ελληνικές επιχειρήσεις έχουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία μετεγκατασταθεί σε ξένα επιχειρηματικά χαρτοφυλάκια  και οι ιδιοκτήτες τους έχουν περιοριστεί να εισπράττουν έναντι της εμπορικής φίρμας ένα ποσοστό ικανό να τους ανοίγει τις πόρτες των καζίνο;  Μήπως οι περισσότεροι από αυτούς αφού δεν μπόρεσαν να τις καταστήσουν δυναμικές και ανταγωνιστικές με δικά τους κεφάλαια, το γύρισαν στο εμπόριο εγγυόμενοι τα προϊόντα των ανταγωνιστών τους βάση της ……ιστορίας του;

Άκουσα αυτές τις μέρες κάποιον πανίβλακα εκπρόσωπο Βιομηχάνων στην ΔΕΘ να λέει πως η βιομηχανία δεν αντέχει τις ασφαλιστικές εισφορές και πρέπει η Κυβέρνηση να νομοθετήσει σχετικές ρυθμίσεις  για να ανακουφιστούν οι ίδιοι και να βοηθηθούν οι επενδύσεις.

Υπάρχει το αμερικάνικο αφήγημα, που λέει πως εγώ, ο επιχειρηματίας, συνάπτω σύμβαση εργασίας με εσένα και όχι με τις ανάγκες σου. Υπάρχει όμως και το Γερμανικό που οι δικοί μας το θέλουν ως παράδειγμα και είναι υποτελείς σε αυτό. Οι Γερμανοί έχουν καταργήσει τις ασφαλιστικές εισφορές ή ζητούν τον περιορισμό η την κατάργηση από τις τοπικές ή την ομοσπονδιακή τους Κυβέρνηση;

Αλλά οι δικοί μας, που έμαθαν να είναι βιομήχανοι, εφοπλιστές και έμποροι κλέβοντας το κράτος που τους είχε ανάγκη για βιτρίνα τάχατες αναπτυγμένης καπιταλιστικής οικονομίας, έτσι αφού έμαθα οι πατεράδες τους, έτσι και αυτοί συνεχίζουν την παράδοση. Και η Κυβέρνηση που υπεραμύνεται την συνέχεια του Κράτους δεν θα τους αφήσει παραπονούμενους. Άλλωστε η υπουργός εργασία κάθε λίγο τους κάνει και από ένα δωράκι σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

…..αυτά τα ολίγα ως αρχή ενός νέου κύκλου αρθρογραφίας, που δεν θα συγκινήσει και κανέναν, αλλά όταν δημιουργείς μια σελίδα επικοινωνίας και ανταλλαγής σκέψεων, καλό είναι να την υποστηρίζεις που και που, ας πούμε.

Της ευελφάλειας το κάγκελο

γραφει ο αρισταρχος

“… bogaca με συρόπια και σοκολάτες!”

Θυμάστε εκεί στη δεκαετία του εξήντα όταν με θαυμασμό και ευχαρίστηση βλέπαμε στην οθόνη του σινεμά την JulieAndrews σαν Μαίρη Πόππινς με την περίεργη τσάντα και την μαγική ομπρέλα να πετάει τραγουδώντας εκείνο το ”απλό” ακαταλαβίστικο μακρινάρι supercalifrangilisticexpialadocius. Και όταν τα παιδάκια αποτύγχαναν να το πουν ξεκαρδίζονταν στα γέλια και… αυτή ήταν η μαγεία! Η σύγχρονη Μαίρη Πόππινς μας ήρθε με μπουγατσάν και ευελφάλεια. Και το πρώτο περίεργο συνονθύλευμα φύλλου και γέμισης μου θυμίζει πιο πολύ την Τούρκικη παροιμία “Can bogazdan gelir(η ψυχή από το στόμα βγαίνει)” παρά… bogaca με σιρόπια και σοκολάτες. Και δεν τρέχει τίποτα που κάποιος είχε την φαεινή ιδέα για το ευφάνταστο γλύκισμα. Άλλωστε στην εποχή των γεύσεων ζούμε κι από ποιότητα…

Τις πταίει;

γραφει ο αρισταρχος

Φταίμε κι εμείς, φταίτε και σεις, φταίει κι ο Χατζηπετρής!

“Έκανα την δουλειά που μου δώσανε, και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Εγώ δεν πήρα αποφάσεις, άλλοι τις πήραν, και μάλιστα νόμιμα, εγώ τις υλοποίησα.” Κουβέντες Γενικού Γραμματέα Εσόδων του κράτους, του Θεοχάρη. Και αν αγαπάτε έφυγε μόνος με ψηλά το κεφάλι γιατί δεν έχει κανένας το ανάστημα να τον απολύσει. Αυτό πως σας φαίνεται; Διορισμένος από τον Θεό ήταν; Εκτός και έτσι λέγεται τώρα ο αρχηδανειστής.

Μια από τα ίδια

γραφει ο αρισταρχος

“Πεθαίνω για σένα κι ας είσαι απάτη…”

Ωραία! Έμεινε ο ΣΥΡΙΖΑ στα ίδια ποσοστά και έπεσε η ΝΔ. Δηλαδή, και πως να μην έπεφτε. Κανονικά έπρεπε να πάρει τέτοια κουτρουβάλα που να παλεύουν με το μονοψήφιο αλλά… έλα που οι περισσότεροι των Ελλήνων έχουν παρακαταθήκες με την Νέα Δημοκρατία, κι ας βογκούν με την ανεργία, κι ας υποφέρουν με τις κομμένες τις συντάξεις, αρκεί… από παλιά έτσι δούλευε το μαγαζί, με μόνο την ελιά και τον Κώτσο- Βασιλειά.  

Ελιά; Ά ναι… τόπε ο Μπέννυ. Μη φοβάσαι φιλαράκι εγώ εδώ είμαι. Μεταμορφώθηκε το ΠΑΣΟΚ σε ελιά και τσουουπ έπιασε το 8%. Το πάμε στα λαθραία το καράβι και άσε τα κομμούνια να χαίρονται με την σταθερότητα των ποσοστών τους. Τα άλλα ποσοστά, δικά μας κι εκείνα. Γίνεται ρε Ελλάδα χωρίς ΠΑΣΟΚ(φτου γαμώ… ήθελα να πω Ελιά) και ΝουΔου(άντε ρε φίλε κάντο Νέα Ελλάδα να τελειώνουμε). Δεν γίνεται, πάλι εδώ είμαστε.

Με λένε Ελένη!

γραφει ο αρισταρχος

“Με βάφτισαν Ελένη και με φωνάζουν Λένα για το χατίρι του πατέρα μου που ποτέ δεν γνώρισα”

Με λένε Ελένη! Μισώ το Ελεάνα και σιχαίνομαι το Έλενα. Ανέχομαι το Λένα γιατί έτσι με πρωτοφώναξε ο γιγάντιος Νίκος, ο πατέρας μου, σαν γεννήθηκα. Με σήκωσε ψηλά και έτσι φώναξε, έτσι τούρθε “Καλώς ήρθες Λενάκι μου!”. Κι εγώ, έτσι ψυχανεμίζομαι, πέταξα σαν πέρδικα στον ουρανό γιατί έτσι είναι η ευτυχία, σε κάνει ανάλαφρο σαν πούπουλο που το σέρνει ο αέρας. Θάχει τον λόγο του ο Θεός που τις αναμνήσεις τις έβαλε από τα πέντε χρόνια και μετά, αλλά εγώ στα τρία μου χρόνια το μόνο που θυμάμαι είναι κάτι ψηλούς με μαύρα κουστούμια και μια τεράστια Αμερικάνικη κατάμαυρη κουρσάρα σαν την άλλη πλευρά της ψυχής μου.
Τότε που, ο Νίκος της ζωής μου, πετούσε σαν αετός πάνω από τα έλατα του Καϊμακτσαλάν για να ρθει στο μικρό μου παραθυράκι και αφού μου χαϊδέψει τα μαλλιά, όσο μπορεί ένας αετός να κάνει, να με φωνάξει “γειά σου περδικούλα μου, γειά σου Λενάκι, πάντα θα σ’ αγαπώ!” Κι ύστερα χάθηκε στην αιωνιότητα, κοντά στους αγγέλους. Και ήμουνα, να μά το Θεό, μόλις τριών ετών κοριτσάκι με χρυσές μπούκλες και καταγάλανα μάτια εντελώς μόνη. Αφού τρελάθηκε κι ο παπα-Κωνσταντής ο ψηλέας, στην ομώνυμη εκκλησιά Κωνσταντίνου και Ελένης  του μικρού χωριού μας όταν με βούταγε στο νερό της κολυμβήθρας. “Μωρέ Νίκο τι κορίτσαρος είναι αυτός, σχώραμε Παναγιά μου! Βαφτίζεται η δούλη του Θεού…” και πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη τόπε ο Νίκος δυνατά “Ελένη!!!! Δηλαδή η… Λένα μου!” Έπεσαν τα κέρματα βροχή στους μπόμπιρες που ξεφώνιζαν “Ελένη, Ελένη!”μαζί με τα χαχανητά του κόσμου και γιόμισε η εκκλησιά μύρο κι αγιοσύνη. Έτσι τόχουν τα βαφτίσια, έτσι τόχουμε μεις. Μυστήριο είναι αυτό.

Το τρένο θα φύγει χωρίς εμένα…

γραφει ο αρισταρχος

“Βαρέθηκα να ανασταίνω και ν’ ανασταίνομαι.”

Την αγκάλιασα και τη φίλησα με πάθος. Την έσφιξα επάνω μου και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Αναρωτιόμουν τι σόϊ συναίσθημα ήταν αυτό που μου φούσκωνε τα στήθια. Δεν ήταν το γνωστό ερωτικό πάθος που έβγαζα μόλις τα χείλια μου ενώνονταν με αυτά της Μυρτώς. Ήταν το γεμάτο… αγάπη! Ναι, αυτό πρέπει νάταν το συναίσθημα που ένιωθα. Ανάμικτο από αδελφικό, ερωτικό, μητρικό, πατρικό… ένα μίγμα από όλα, η αγάπη. Μ’ έπνιγε αφόρητα και μου ανέβαζε δάκρυα. Αυτός ο ζωντανός ο χωρισμός ήταν όπως μου καθότανε, ένας μισός θάνατος.

Φρρρρρ! Ο υπάλληλος των τραίνων στη αποβάθρα Νο 2. Διαπεραστική η σφυρίχτρα προειδοποιεί, σε ένα λεπτό κλείνουν οι πόρτες. Μια τελευταία σφιχτή αγκαλιά πάνω της. Η καρδιά της χτυπάει δυνατά, το στήθος της ανεβοκατεβαίνει γρήγορα. Τα αναφιλητά της συνοδεύονται από πολλά δάκρυα και τα πόδια της ίσα που αγγίζουν το έδαφος.  Μας χωρίζει ο αδελφός μου. Μόλις που προλαβαίνω στο τρίτο ηχητικό τουουουτ πριν σφραγίσει η πόρτα με το πέδιλο από το σκαλοπάτι το άνοιγμα εισόδου για το βαγόνι Νο 4 της αμαξοστοιχίας 1004 με προορισμό την… αποκλήρωση!

Στον ουρανό εκρέμετο αγγούρι με το ράμμα…

γραφει ο αρίσταρχος

“Στον ουρανό εκρέμετο αγγούρι με το ράμμα κι όλοι, μα όλοι, τρέξανε να ελέπουν ατό το θάμα!”

Μικροί το λέγαμε ειρωνικά για την… φάρα μου, και τώρα… το βλέπουμε που κρέμεται και αναρωτιόμαστε ποιος θα σκύψει να μαζέψει το σαπούνι! Έχω την εντύπωση πως άνοιξε το σπυρί και αρχίζει να ξεχειλίζει το πύον. Βρωμάει ο τόπος και η βρώμα αυτή δεν είναι τίποτε μπροστά σ’ αυτό που θα ακολουθήσει. Νομίζω πως έφτασε η ώρα για να γίνει η καταμέτρηση και να δούμε τι και πως.

Τι έγινε και φτάσαμε , όχι στα πρόθυρα, αλλά στην χρεωκοπία και…

Πως φουντάραμε άγκυρες στο λιμάνι του ΔΝΤ, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Θα σας πω ένα μυστικό, μη το μαρτυρήσετε όμως. Αυτοί θα συνεννοηθούν όλοι μαζί και θα σκύψουν ταυτόχρονα, έτσι θα καλύψουν ο ένας τον άλλον και ούτε γάτα ούτε ζημιά εκτός… από τον αιώνιο καλοπληρωτή, τον λαό! Κι από πάνω θα ζητήσουν ανανέωση της εμπιστοσύνης για μια νέα καλύτερη Ελλάδα. Και αυτό, το ξέρουν πολύ καλά.

Παίξτε και λίγο από Ελλάδα

γραφει ο αρισταρχος

“Το πουλί θα χαθεί ξαφνικά πάνω από τους σχιστομάτηδες και θα ταξιδέψει πίσω στο χρόνο” Πατήρ Δανιήλ.

Δέκα οχτώ μέρες που εξαφανίστηκε το Boeing των Μαλαισιανών γραμμών και… θρήνος. Δε λέω, θλιβερό! 239 άτομα αγνοούνται από αυτή την πτήση και ούτε πόλεμος να ήταν… ή μήπως ήταν;  Εν πάσει περιπτώσει τόσες μέρες δεν μπορεί να μονοπωλούν τις ειδήσεις των καναλιών με ότι πιο απίθανο σενάριο για την εξαφάνιση. Τα ίδια αναπλάθονται, αναμασιούνται και πασπαλίζονται με γνώμες ειδικών για να δώσουν… τί; Απάντηση λογική για τον εξαφανισμό του θηριώδους αεροπλάνου. Υπάρχουν δύο οι θεωρίες, μια λογική και μια… προφητική.

Η λογική, και πιο πιθανή μια και οι Αμερικάνοι κάνουν την πάπια, να το κατέβασαν από την βάση DiegoGarcia στον Ινδικό Ωκεανό γιατί θεωρήθηκε επικίνδυνο και μάζεψαν κουτιά και τυχόν συντρίμμια οπότε αν βρείτε τίποτα γράψτε μου.

Η κρίση και η απέκκριση

γραφει ο αρισταρχος

“…θα λάδωνες τα παιδιά σου για να σ’ αφήνουν να παίζεις με τα εγγόνια…”

Περίμενε πως και πως αυτά τα αναδρομικά για να καλύψει τρύπες που έγιναν τρυπάρες και κατά πως παν θα μοιάζουν σαν την τρύπα που πέταξε ο Λεονάϊντες το πρωτοπαλίκαρο του Ξέρξη μ’ εκείνο το ιστορικό “This is Sparta!” Φράπ! Πάρτα! Δηλαδή θα πάρει η ΔΕΗ την χελώνα λόγω χρέους. Γιατί, τι άλλο καταλάβατε;

Βρήκα δουλειά!

γραφει ο αρισταρχος

Άρθρο 22 του συντάγματος της Ελλάδος: Η εργασία αποτελεί δικαίωμα! 

Ώρα 11:00 πρωινή, μπαίνω στο κατάστημα που προστατεύει την ανεργία με το να την… απασχολεί. Έτσι τουλάχιστον δηλώνει η ονομασία του. Οργανισμός Απασχολήσεως Εργατικού Δυναμικού. Περιμένω υπομονετικά στην ουρά πίσω από τρεις νέους και μια κοπελιά. Τους βλέπω κοντά στα τριάντα με τριάντα πέντε, όσο εγώ δηλαδή, όσο και ο υπάλληλος πίσω από τον γκισέ δηλαδή. Τις άλλες φορές που ερχόμουν έπιανα συζήτηση, παρακολουθούσα όλους αυτούς στην ίδια με μένα κατάσταση κατηφείς και λυπημένο βλέμμα. Όμως σήμερα είναι για μένα μεγάλη μέρα, ίσως η μεγαλύτερη μετά από ένα ολόκληρο χρόνο κατήφειας και λύπης. Και είμαι χαρούμενος γιατί την Δευτέρα πιάνω δουλειά. Στήθηκα εδώ στην ουρά για να ξεγραφώ από το τεφτέρι της ανεργίας του καταστήματος. Θα τόλεγα… μύγα μες το γάλα.

Καλά, όχι… μην πάει το μυαλό σας σε τίποτε μεγάλο και φανταχτερό. Πεντακόσια ρούβλια… συγνώμη, ευρώ θέλω να πω. Πεντακόσια ευρώ τον μήνα έεεε… καλά, θα δουλεύω όσο φωτίζει η μέρα με το φως της και θάχω και ασφάλεια συν αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις μου. Θάχω δουλειά! Λίγο σας φαίνεται; Αφού μου έδωσε και πενήντα ευρώ μπροστάντζα γιατί… δεν ξέρω τι είδε πάνω μου που του ξύπνησε τα φιλάνθρωπα αισθήματά του. Και ήταν Θεέ μου βάλσαμο. Με επερχόμενο το Σαββατοκύριακο ψώνισα γαλατάκι για τα παιδιά, τυράκι, ψωμάκι λίγα φρούτα και εν πάσει περιπτώσει τι είναι πενήντα ευρώ σήμερα… πολύ ακρίβεια, να μα τον Άγιο Σουλπίκιο . Δεν ξέρω ούτε και μπορώ να το καταλάβω πως διάολο γίνεται τα δυό μαζί, ανεργία και ακρίβεια. Μου αποσπάτε όμως την προσοχή με τέτοιες σκέψεις και δεν μ’ αφήνετε να χαρώ.

Εκ μέρους της Αρπαχτής Bank.

γραφει ο αρισταρχος

“Με ποιο δικαίωμα βλέπει τα στοιχεία μου τα χρωστούμενά μου…”

Ώρες ώρες μετανιώνω που έχω σταθερό τηλέφωνο.  Ξεκινάει από τις εννιά το πρωί και όλη μέρα χτυπάει δαιμονισμένα να το σηκώσω για ν’ ακούσω μια γλυκιά, είναι αλήθεια, φωνούλα σαν από ηχογράφηση να μου απαριθμεί τα στοιχεία της εταιρίας ”εκ μέρους της τράπεζας μπλα μπλα… με κωδικό τόσο και λέγομαι έτσι, είστε ο κύριος τάδε; ” Πως ν’ αρνηθείς τον εαυτό σου επειδή σε πήρε τηλέφωνο κάποιο χαμσί και σε πιλατεύει. “Πέστε μου τους τέσσερις πρώτους αριθμούς από το ΑΦΜ σας και σας προειδοποιώ πως η συνομιλία μας καταγράφεται μπλα μπλα…”

Πρωί πρωί και το χνώτο μου βαρύ, το μυαλό ακόμα σε μισονάρκωση από τον ύπνο αδυνατεί να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα και αντιδράει. Ένα βαθύ χασμουρητό με το ανάλογο τέντωμα και μια φαγούρα στη μέση. Αν ήταν εύκολο, το ακουστικό θα έσκαγε στον τοίχο και εγώ θα γύριζα τις πλάτες σιγοτραγουδώντας “είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόϊ”. Αλλά δεν μ’ αφήνει να το κάνω αυτή, η πως την λένε, η… μωρέ λυπάμαι το κακόμοιρο που επέλεξε αυτό, το… ας πούμε δουλειά, σαν λύση απελπισίας στην ανεργία του, ειδάλλως…